Moskomunikimi dhe vetëmashtrimi shpesh të bëjnë të aludosh (dhe unë dëshpërimisht romantike doja të ishte vërtetë Emilia në atë barkë). Përçmimi, ndjenja që kthehet në perzonash kryesor të romanit më fton të shtrihem nuancave gri dhe të ndjek duke mbajtur frymën sa shumë thellohen shqetësimet e vetmitë për shkak të moskomunikimit.
Zvjerdhje e dashurisë pas dy vitesh. Duket sikur krisja e parë filloi pikërisht kur gjendja ekonomike po përmirësohej. Tentativa për t’i drejtuar gishtin diferencave mes Rikardos, dramaturg i detyruar të punojë si skenarist dhe Emilias ish daktilografiste e dashuruar gjithë jetën pas idesë për të pasur një shtëpi.

Lëmsh ndjenjash që e ka humbur fillin nga ndonjë gabim i Rikardos?!
Ku gaboi ai për të merituar deklaratën e gruas që dashuron “Unë ndjej për ty veç Përçmim”.

Në rrugën që ndjek Rikardo unë krah tij kërkoj veten time, në një shoqëri që çdo ditë e më shumë harron të komunikojë ballë për ballë, sy më sy, duke shquar çdo rrudhë e mimikë të bashkëbiseduesit. Kur e lexon librin, duket sikur ke tjerrur atë lëmsh të shpirtit që ka heshtur gjatë.

Këtë libër do t’ia sugjeroja çdokujt që është gati me e çba këtë lamsh zgjedh me fol dhe me ndie njëri-tjetrin… (në gegnisht ne zgjedhim foljen “me ndie” në vend të “dëgjoj”)